De eerste dagen ( in de praktijk)

Het is alweer 5 maanden geleden dat wij gezamenlijk hadden besloten om na een paar jaar geen huisdier, toch weer een hond te nemen. Ed had al het nodige voorwerk gedaan. Hij had gekeken welk ras voor ons het meest in aanmerking kwam. Een waar je als mens het minst allergisch op reageert. Aangezien ik vooral erg gevoelig reageer, was het verstandig om uit dit lijstje een keuze te maken.

De honden die in aanmerking kwamen waren: de poedel, Labradoedel (kruising poedel en labrador) , Kerry blue terriër, bichon frise, softcoatend wheaten terriër, perro de aqua espanol en de Gos d’Atura . De keuze was snel gemaakt, het werd de Gos d’Atura (Catalaanse Herder). Voordat ik het door had en de uitslag van de allergietest had ontvangen, had ik al voor 99% een hond. De kinderen waren gelijk enthousiast.
Hoi, we gingen kijken. Volgens Ed alleen maar kijken, we waren niets verplicht. Nee, maak mij wat wijs. Je gaat met je gezin kijken naar een nest van 9 jonge pups en je blijft heel objectief en je gaat geheel vrijblijvend even kijken. Of je naar de bakker gaat en kijkt of ze wel lekkere taartjes hebben, terwijl je honger hebt. Nou, als ik honger heb dan lust ik alles! Op onze eerste kraambezoek was het dus meteen raak. Ieder van ons was verliefd op die kleine puppies van 2 weken. We konden niet weg komen, maar goed we werden ook gelijk even getest of wij wel het ideale gezin waren voor zo’n pup. Het is tenslotte ook geen slagroomtaart die je even zo koopt of verkoopt.
Opnieuw werd er een afspraak gemaakt om als ze 5 weken waren weer te komen kijken en dan zouden we een keuze maken welke we graag willen hebben. De weken kropen voorbij, maar eenmaal weer bij het nest, werd het ons niet makkelijk gemaakt. Ik zat midden in het gras, tussen 9 dartelende pups.
Ja, welke moest het worden? Ik dacht, welke moet het worden, welke moet het worden, nou doe ze maar alle 9. Je staat op de kraamafdeling en kies maar een leuke baby uit. Of de rest niet deugd. Ik had daar erg veel moeite mee. Uiteindelijk heeft de rest van de familie toch een keuze gemaakt en ik kon mij daarin vinden.
Nu moesten we weer 3 weken wachten en dan mochten we onze jonge aanwinst ophalen. De grote dag was aangebroken, we mogen ons kind ophalen. Alles was gereed. Een mooi blauw hondenkussen, speeltjes, etensbak, riem. Je kon het zo gek maar niet bedenken of het was in huis.

We hebben 3 weken lang gebakkeleid over de naam. Iedereen moest zijn favoriete naam opschrijven. Dit was niet gemakkelijk om met 2 pubers tot een compromis te komen. Uiteindelijk hebben we de naam een beetje laten afhangen van de fokker. Het werd JACINTO, zo stond hij al geregistreerd en geen gekissebis meer. Klaar! Op de terugweg naar huis, was iedereen in een jubelstemming. Jacinto was erg nieuwsgierig, niet bang en heel vrolijk.

Eenmaal thuis, nou toen realiseerde ik mij pas dat we echt weer een baby in huis hadden. Ik had dit wel gelezen, bestudeerd etc., maar toch iets te makkelijk over gedacht. De eerste week was het ook nog geen succes.
Slapen was toch wel een probleem. Ed sliep de hele week al op de bank. In onze relatie is dat nog zelden voorgekomen. Gebroken nachten en een pup die dit wel aardig vond. Jim en ik hebben het ook een paar keer geslapen op de bank, maar ik dacht, dit kan toch niet de bedoeling zijn. Hoe gaan we dit oplossen? Nou, het antwoord kwam al gauw. We moesten die week ook naar de dierenarts voor zijn prikjes. Uiteraard kwam de vraag hoe het ging met slapen. Nou, ik vertelde zo onze ervaringen. De dierenarts moest daar behoorlijk om lachen en adviseerde het toch anders aan te pakken. Toch die lelijke, onvriendelijke bench kopen. Een nacht naast het bed laten slapen, volgende dag op de overloop en daarna naar beneden. Binnen 3 dagen zou hij heerlijk de nachten doorbrengen zonder gepiep. Wat denk je, het werkte ook nog. Moet zeggen dat ik erg opgelucht was. Ik was even bang dat ik weer baby in huis had die ons nachten, dagen, maanden en jaren van ons nachtrust zou beroven.

Het was een vrolijke, levendige boel in huize Smit. We hadden nog vakantie, dus we konden volop genieten. Totdat de bijt fase aanbrak. Je kon geen slof of schoen aantrekken of hij begon er al in te bijten. Ook hing hij in je broekspijpen, je jas of trui. Gek werd ik er van. Iedere keer maar weer verbieden, verbieden, foei roepen en als hij echt door het dolle was werd hij op de W.C. gezet. De ene keer hielp dit, maar de andere keer stond hij al weer klaar in de aanval. Even maakte ik mij toch ongerust of deze hond wel helemaal spoorde. Gauw weer op internet kijken, maar daar las ik dat elke hond hier last van had. Afwachten maar. Inmiddels was het gewone leven weer begonnen. De scholen waren weer gestart en wij moesten weer werken. Nu maar kijken of hij ook alleen thuis kon blijven. We hadden natuurlijk wel een paar keer geoefend, maar nu kwam het er echt op aan.
Tussen de middag werd hij door mijn trouwe nicht uitgelaten, dus dat was opgelost. Toch had ik zoiets van “o help, laat de buurman vanavond niet op de stoep staan”. We mochten niet klagen, de eerste week was goed verlopen en ik heb nog geen buurman gezien. Ook de weken daarna was hij voorbeeldig. Laatst heb ik de buurman toch maar even gevraagd of hij erg veel last heeft gehad, maar nee hij had geen klagen. Nou, dat was voor mij een opluchting en ik was apetrots op mijn bolletje wol.
In de buurt staat hij ook al aardig goed bekend als het speelse, sociale bolletje wol. Ik moet zeggen dat de ontwikkelingen van een hond wel een stuk sneller gaat dan bij kinderen. Hij was vrij snel zindelijk en groeide als kool. Ook het aanleren van bepaalde handelingen gaat hem gemakkelijk af. Hij gaat zitten voor een snoepje en inmiddels geeft hij ook al een poot. Je zult misschien denken dat we een circushond van willen maken, maar dit is beslist niet het geval. Dit ras is heel leergierig en leert heel snel.

Om hem toch tegemoet te komen in zijn behoefte van aandacht, werd ons via internet (leve het internet) aangeraden om deze honden iets te leren. Hij liep bij Ed ook met 10 weken al zonder riem en hij luisterde goed naar hem. Kim was de tweede in rij die hem los liet lopen, vervolgens Jim en ik sinds kort ook. Spelen met ander honden is zijn lust en zijn leven. Desnoods haalt hij een jonge labrador op.
Ook wijkt hij niet om met een grote Newfoundlander te stoeien. Is er niemand op straat dat weet hij de speeltuin wel te vinden. Hij klimt vervolgens op de glijbaan en laat zich dan naar beneden glijden. Of wij hem dat hebben geleerd? Nou, nee hij zag dat een paar kleine kinderen doen en dacht vervolgens hé dat kan ik ook. Traplopen werd thuis dan ook een leuk spelletje, maar daar hebben we sinds jaren nu weer een traphekje hangen. Hij was ons toch iedere keer weer te snel af.
Het laatste nieuws is dat hij volop aan het wisselen is. Hij mist al 4 tanden. Nog even en hij moet een gebitje.

Inmiddels hebben wij aardig ons ritme gevonden en zijn wij erg verknocht aan onze Jacinto. Als hij je met die reebruine ogen aankijkt, bezwijken we één voor één.