Mijn allereerste examen

27 oktober 2007
6 1/2 maand

Hoi, ma Donna, broers en zussen,

Het is alweer een tijdje geleden, maar hier ben ik nog eens terug.

De tanden zijn ondertussen gewisseld. Natuurlijk heb ik er eentje gespaard om aan mijn baasjes te tonen.

Het gaat heel goed met mij … Nu ik reeds 6 maanden ben, vind ik van mezelf dat ik al een hele grote jongen ben

Maar mijn poot opheffen, daar begin ik nog niet aan !

Opa Duck toont mij wel het goede voorbeeld en dan wil ik dat wel eens van dichtbij bekijken met alle gevolgen vandien, ik moet daar toch geen tekeningske bij maken !

Op 14 oktober was er in de hondenclub “Peegies”, waar ik 3x/week ga trainen met mijn baasje, het jaarlijkse clubkampioenschap. Een gezellig onderonsje voor honden en baasjes, allé dat probeerden ze mij toch wijs te maken, maar over examens repten ze met geen woord. Mijn baasje schreef mij natuurlijk ook in (en dat de dag nadat ik 6 maanden was geworden … dus best geen ‘kater’ die dag). We zijn natuurlijk allemaal onderverdeeld in catergorieen – volgens ons kunnen. Zo heb je de puppies (ts. 8 en 12 weken), de beginners, de A-categorie, de B-categorie en de C’s. Ik mag al enkele weken trainen bij de B’s (toch ferm hé voor zo’n jonge knappe gast).
Doch mijn baasje was er niet echt gerust in. De week voordien hadden we bijna niet kunnen trainen. Thuis zijn ze immers de volledige voortuin aan het herinrichten. Bijna alle planten, struiken en bomen moesten eruit om dan in november een nieuwe en onderhoudsvriendelijke voortuin van te maken.
En omdat ik toch een redelijk goeie graver ben, dacht mijn baasje dat ik wel eventjes zou helpen om alles uit te graven.

Aan takken en twijgen sleuren was wel oké, ze naar binnen brengen was nog veel leuker (alhoewel ik er zeker van ben dat ik de enigste ben die zo denkt). Enfin, zelfs van het kijken hoe mijn baasje aan het worstelen was met al dat plantengedoe, werd ik al moe. Dus hield ik het maar vlug voor bekeken en bovendien is dollen met vallende bladeren veel, veel leuker en je kan je ook nog een beetje verstoppen !!

Om dus maar te zeggen dat er van trainen niet zoveel meer in huis gekomen was !
Bovendien ben ik – statistisch gezien – in mijn ‘apemaanden’ en beginnen mijn hormonen mij zo nu en dan parten te spelen. Een beetje de grenzen aftasten of ne keer averechts doen hoort daar allemaal bij.

Op de grote dag, zag mijn baasje er toch ietsjepietsje gespannen uit. Examens zorgen toch steeds voor wat stress. Eerst nog eventjes concentreren en alles op een rijtje zetten in de bar van de club !

Om 11u00 was het aan onze groep en we waren met 10 deelnemers. Gelukkig was het een heel mooie zonnige dag, want ik hou niet zo van een natte en modderige ondergrond. Dus dat zat al snor.

Eerst nog eventjes een van mijn vriendjes, maar vandaag een concurrent proberen af te leiden …

… en dan konden we van start gaan. Het plein betreden, de voorstelling, tanden laten controleren … was uitstekend.
Bij het wandelen werden nogal wat punten afgetrokken. Ik had nochtans zonder haperen het parcour afgelegd – mijn baasje steeds in het oog houdend.

Mijn baasje mocht mij totaal niet bijsturen, maar ik was klakkeloos vergeten dat er maar maximum 1 meter mag zijn tussen mijn baasje en mezelf.

Er liep daar toch niemand met een meetlat rond zeker, hoe hebben ze dat dan gezien … ‘muggeziften’ noem ik dat, alsof het op een centimeter komt !!! Het was wel een ferme buis.

De volgende testen verliepen dan weer prima. Alle commando’s zoals ‘zit’, ‘af’, blijven zitten terwijl het baasje een 5-tal meter achteruit gaat en dan ‘zit voor’ en ‘voet’ waren ferm in orde.

Ik dacht al, dat wordt hier ‘a pease of cake’.

Maar te vroeg gejuichd, toen kwamen ze met de grote verleiding: voedsel weigeren. Als je zo’n lekker zwan worstje onder je neus krijgt, is het verdomd moeilijk om daar af te blijven. De geur en de goesting namen de bovenhand en alhoewel ik er niet in gebeten heb, kon ik het toch niet laten om eens voorzichtig aan dat worstje te likken. En paf, direct de helft van de punten kwijt. Man, man, man, wat zijn ze streng … !

Een van de laatste opdrachten was 2 minuten in ‘af’ blijven liggen. En ik was al aardig op weg om het te halen, toen die ‘pippo van een hond’ naast mij, plotseling rechtsprong – zomaar uit het niets. En ik verschieten natuurlijk en ’t was gedaan met te blijven liggen. Ik sprong ook recht, de concentratie was weg en ik was er vooral niet meer gerust in … test mislukt.

Ook apporteren is nog niet zo mijn ding. Ik ben dan ook een herder en geen jachthond. Er naartoe lopen is heel plezant, maar ik heb niet altijd zin om het ook terug te brengen … want dan werpen ze het weer weg … en zo kan ik bezig blijven … mij niet gezien !!

En tussendoor is het wachten en soms eens kijken hoe de anderen het er vanaf brengen.

Als eindresultaat kreeg ik op mijn allereerste rapport 64 op 100. (hierbij ook een copie van mij eerste rapport).

Mijn baasjes waren superfier op mij. Al bij al train ik nog maar enkele weken in de categorie B, terwijl sommige van mijn vriendjes daar al maanden bezig zijn.
Ook de trainers vonden dat ik het zeer goed gedaan had. Ze vinden mij allemaal een ‘knappe’ en ‘heel intelligente’ hond. Dat zal dan wel allemaal waar zijn (wie ben ik om dat tegen te spreken), maar dat heb ik wel allemaal aan mijn baasje te danken, die heel veel tijd steekt in het samen trainen, oefenen en dat op een heel plezante en speelse wijze. Dat wou ik nog even kwijt … dus dank-u-wel baasje.

Van al dat werken, had ik toch dorst en honger – alhoewel ik geen grote eter ben – gekregen.

Opa Duck blijft dan wel altijd in de buurt. “Je weet maar nooit dat er een brokje valt” denkt hij dan ! Soms laat ik dan ook expres iets vallen, een vorm van broederlijk delen !

En dan uiteindelijk lekker slapen op de bank.

Verder gaat alles goed, ook met opa Duck. Het grommen is hij nog niet verleerd, maar ik kan het ook niet laten om die oude knar te plagen. Een beetje aan zijn poten en oren knabbelen …. en zo van die dingen. Alhoewel, hij is nog fit voor zijn leeftijd en als hij erg kwaad wordt, dan zet ik toch een stapje achteruit. Kwestie van toch respect te tonen.

Zo dat was het voor deze keer. Ik steek nog wel eens mijn neus aan het venster met het vervolg van mij avonturen.
Aan allen een stevige poot, een lief likje, een ferme knuffel en de groetjes.

Gusto.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~