De jagers onder de gossen, ze ruiken of horen iets en verdwijnen ineens, met een ongelooflijke snelheid, in het struikgewas of achter de horizon, het wild achterna. Het geluid van een hondenfluitje reikt meestal verder dan je stem, bovendien klinkt zo’n fluitje altijd hetzelfde, i.t.t. je stem, die in zo’n situaties nog al eens gestressed kan raken.
Ik heb een fluitje gekocht. Wel één die ik zelf ook hoor. Nou ik moet zeggen het gaat erg goed en als ze terugkomt krijgt ze een heerlijke beloning (een stukje hart). Maakt niet uit als ze maar komt als ik fluit. Ja mijn gosje gaat zo ver weg dat ik het met mijn stem niet meer aan kan. Dus nu trainen met de fluit. Het jagen doet ze nog steeds maar ze komt nu wel terug (en dan gaat ze weer ) Ach zo krijgt ze wel veel beweging.
Het fluitje gaat geweldig. Ik train elke dag met mijn jongste gossenteefje als we naar het bos gaan. Laatst kwam ik iemand met een labrador tegen en ja, dat is een erg onderdanige hond voor mijn gosje. Dus luid blaffend en dan er boven op. Je schaamt je dood met zo’n fel ding, maar ook daar werkt het fluitje geweldig bij. Ik moet wel goed opletten, dus een beetje dromen is er niet bij. Als ik zie dat mijn teefje gaat, of het nou achter vogels is of naar een hond toe in de verte, hoef ik maar te fluiten en ze keert in vliegende vaart om. Die meneer vroeg mij “was ze buiten spel” Het is ook best een leuk gezicht zo’n hard rennende hond die dan ineens om keert en naar de baas toe rent, en ja dan krijgt ze altijd een heerlijk stukje lamshart. Op het strand mag ze wel achter de vogels aan, kan ze zich heerlijk uit leven maar ook daar komt ze weer terug als ik fluit.
Zo te horen werkt het bij jou gosje nog beter dan bij mijn gossenteefje. Maar vandaag weer de polder in geweest uiteraard met fluitje en ze is hem niet gepeerd! Het is inderdaad constant opletten, want zodra ze echt iets geroken heeft en er dan aansluitend serieus vandoor gaat, dan helpt ook fluitje niet. Het is dan net of madam haar oren op de OFF stand heeft gezet.
Het fluitje geeft mij wel een veilig gevoel omdat ik weet dat het over 2 km te horen is en dat ze dus zodra ze haar oren weer op de ON stand heeft staan ze kan horen waar ik ben. Tegenwoordig heeft ze meer aandacht voor me tijdens het loslopen. Voorheen trok ze min of meer haar eigen plan maar tegenwoordig is ze veel bezig met het in de gaten houden van het vrouwtje. Als ik tijdens een wandeling zonder iets te zeggen van richting verander (of me verstop) dan komt ze in een streep naar me toe terwijl ik een jaar geleden allereerst op moest letten dat ze in de tussentijd niet vandoor ging, daarna (meestal) haar aandacht moest trekken d.m.v. een geluidje dan kwam ze aanscheuren om me vervolgens te passeren om weer voor me te gaan lopen. Duidelijk vooruitgang dus!!
Ik heb het geluk dat ik op mijn vingeres kan fluiten en écht heel hard. Meestal moet ik eerst de mensen in mijn buurt waarschuwen als ik ga fluiten!!! Als mijn gossenreu het waagt, gebeurt niet vaak, om niet meteen terug te komen als ik fluit, dan laat ik meneer in zijn sop gaar koken en loop ik gewoon door. Uiteraard komt hij dan na een tijdje terug en dan krijgt hij straf in de zin van “Ga weg, ik hoef je niet meer te zien” en loop dan richting hem om hem weg te jagen. Dit vindt hij vreselijk, om uitgesloten te worden. Ik hou dit vrij lang vol en hij volgt dan op grote afstand. Uiteraard is dit wel in de velden zodat hem niets kan gebeuren. Bij mijn “jager” werkt dit middel uitstekend. Misschien eens proberen? Je moet wel echt kwaad zijn als je roept dat je hem niet meer wilt zien.
Vanmiddag met het hele gezin weer naar het bos geweest en ons gossenteefje is er niet vandoor gegaan. Oke, ze heeft ook niet heel de tijd losgelopen maar toch. Ik heb dus zo’n speciaal fluitje gekocht (dat kan de hond horen tot 2,5 km) en een nieuw trekspeeltje waar ze gek op is. In het bos doen we of trekspelletjes of het zoekspel, waarbij elke keer iemand anders van de fam zich verstopt. Daar vond ze nooit iets aan, waarschijnlijk omdat onze andere gos al iemand gevonden had voordat zij in de gaten had wat de bedoeling was. Maar nadat ik het een paar keer alleen met haar in het bos heb geoefend (gewoon af-leggen en achter een boom verstoppen) heeft ze het helemaal door en is ze nu ook regelmatig de winnaar van het zoekspel. Daarnaast laten we haar stukken aan een lange lijn lopen. Er moet dan wel regelmatig een sprintje getrokken worden om te zorgen dat de lijn slapt blijft hangen. Op die manier kunnen we haar een beetje uitdagen om toch te proberen er vandoor te gaan. Zodra ik zie dat ze aanstalten maakt, blaas ik op het fluitje. Ze moet dan meteen naar mij toe komen en krijgt dan wat lekkers. Soms heeft ze nog de neiging om wel even te kijken maar dan toch door te lopen, door die lange lijn kunnen we dat dus corrigeren en de ander zorgt er dan voor dat ze gelijk naar mij loopt zonder dat ik naar haar hoef te gaan. Als ik alleen ben en ik laat haar los dan doe ik dus constant (gehoorzaamheids)oefeningen, zoek en trekspelletjes. Afgelopen week is ze er een keer vandoor gegaan maar dat was meer een kort ererondje door een veld en ze kwam meteen terug. We zijn er nog niet maar het gaat de goede kant op. Vandaag hebben we heel veel vogeltjes gehoord in het bos en ze ging er niet vandoor. Wat zijn het trouwens scheten he, moet je die koppies zien. Ik vraag me weleens af of iedereen zo verliefd is op zijn eigen hondje(s).